[dropcap]Τ[/dropcap]ην Κυριακή το απόγευμα, μετά τις 19.00 μόλις τελείωσε ο πολιτικός αγώνας μου, γύρισα στο σπίτι μου, έκανα ένα μπάνιο, ξάπλωσα και περίμενα τα αποτελέσματα. Ήταν ένας σκληρός και πολυεπίπεδος αγώνας, ψυχοφθόρος και σωματικά επίπονος, κατά τον οποίο στήριξα μαζί με δεκάδες άλλους συμπολίτες μου τον ηγέτη μας, ενεργά (και όχι απλά ψηφοφορικά) με σκοπό να αναδειχτεί ακόμα μια φορά δήμαρχος της πόλης μας. Ήταν ένας μολαταύτα πολιτισμένος αγώνας, τουλάχιστον εκ μέρους μας.
Μετά από λίγο, μου ήρθε ένα μονολεκτικό sms, “Νικήσαμε”.
Ντυθήκαμε με την αρραβωνιαστικιά μου (και σύντομα γυναίκα μου), και καθώς φεύγαμε, την άκουσα να να φωνάζει “ΖΒΕΝ – ΖΒΕΝ” δυνατά και αλλεπάλληλα και υστερικά, και να κλαίει. Γοερά και σπαραξικάρδια. Ήταν μία αρκετά δραματική σκηνή.
Δεν ρώτησα τι έγινε. Το κατάλαβα αμέσως.
Έχεις δει ορισμένες φορές που το υποσυνείδητο σε ειδοποιεί οτι κάτι κακό πρόκειται να συμβεί; Την προηγούμενη ημέρα, το Σάββατο. πάνω στο άγχος, προκληθέν από σημειωθείσες προβοκάτσιες, είπα στην γυναίκα μου “Φοβάμαι, δεν ξέρω μ’ αυτούς τους π@@@@@@δες τι μπορεί να γίνει. Θα μου σκοτώσουν κανα σκυλί !!!”
Σκ@τά στο στόμα μου. Τι ήθελα και το ’πα;!
Μόλις είδα την γυναίκα μου να κλαίει, κατάλαβα οτι το σκυλάκι είχε φάει φόλα. Αίμα από το στόμα. To σκυλί ήταν μια χαρά προηγουμένως!
Το ‘πάγωσα΄μέσα μου και είπα στην Ελένη να το ‘παγώσει’ και αυτή και να φύγουμε για να πάμε να ‘γιορτάσουμε΄ την νίκη, την νίκη αυτή για την οποία είχαμε τόσο ‘πολεμήσει’ τις τελευταίες τρεις εβδομάδες.
Στα γραφεία, ήμουν αναμεταξύ στο να κλάψω και να βλάψω. Η γυναίκα μου βέβαια έκλαιγε συνέχεια. Και εγώ αν ήμουν γυναίκα θα έκλαιγα, συνέχεια. Δεν χάρηκα(με) την νίκη μας.
Διαρκώς κολλημένη στον εγκέφαλο μου η εικόνα του μικρούλη ΖΒΕΝ, με τα χαζά του ματάκια, που μου έγλειφε τα δάχτυλα μου, επειδή το είχα βρει στο δρόμο 1 μήνα πριν περίπου, γεμάτο τσιμπούρια, πληγωμένο, παρατημένο στη μοίρα του, και το είχα σώσει και περιθάλψει: και όπως μας λέει η ψυχολογία σκύλων, ένας σκύλος γνωρίζει πότε οδεύει προς τον θάνατο, και αν τον σώσεις, αναπτύσσει για σένα ακόμα περισσότερη αγάπη και πίστη . Όλη η δέουσα ιατρική επιμέλεια είχε φροντιστεί, ήταν δύο μηνών και 7 κιλά, υγιέστατος, και προοριζόταν να γίνει μεγάλος σκύλος. Μα δεν έγινε.
Όταν επιστρέψαμε, κατάκοπος και με 2 ώρες ύπνο, και όλη μέρα στο πόδι, και 3 εβδομάδες περίπου στο πόδι, βρέθηκα να ‘τακτοποιώ’ τον.. άψυχο μικρούλη Ζβεν, την αγαπούλα μου , σκληρό σαν αντικείμενο, από την νεκρική ακαμψία,. Το έκανα μόνος μου για να μην επιφορτίσω την Ελένη με αυτό το χρέος. Προσπαθούσα να μην κοιτάζω το πρόσωπο του, και για να αντέξω έλεγα χαμηλόφωνα την νοερά καρδιακή προσευχή. «Κύριε Ιησού Χριστέ μου, ελέησον με, Υπεραγία Θεοτόκε, σώτερ σώσων ημάς».
Ο Θεός εποίησε τους ανθρώπους. Για να τους αγαπάμε και να τους βοηθάμε. Εποίησε και τα ζώα. Για να τα αγαπάμε και αυτά. Πάνω απ’ όλα δημιούργησε τα σκυλιά, τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου, το μόνο πλάσμα που σε αγαπά πιο πολύ από τον εαυτό του, πλήρως αλτρουιστικά. Ο πρώτος σκύλος εμφανίστηκε εδώ και 15.000 χρόνια. 30.000 δε χρόνια πίσω, οι άνθρωποι των σπηλαίων, τάιζαν τους λύκους που είχαν ξεμείνει από τροφή, εξαιτίας της πρώτης και αρχόμενης καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος και των βιοτόπων, από τον άνθρωπο. Φυσικά ταΐζονταν οι πιο υπάκουοι και ‘διαχειρίσημοι’ λύκοι, ενώ οι πιο άγριοι εκδιώχνονταν. Έτσι, σιγά σιγά οι σπηλιές μάζευαν αγέλες με λύκους, ‘οικόσιτους’, για να προστατεύουν τους πρωτανθρώπους που ζούσαν μέσα σε αυτές, από άλλες φυλές ή άγρια ζώα. Πήρε 15.000 για να εξελιχθεί ο εξημερωμένος λύκος, στον σημερινό σκύλο, και τις διάφορες ράτσες του. Και η επιστήμη έχει αποδείξει πως ΙΣΩΣ τώρα, αν εξαφανίζονταν θεωρητικά όλα τα σκυλιά του κόσμου, ο άνθρωπος να μπορούσε να καταφέρει να επιβιώσει, ΙΣΩΣ, μα αν αυτό συνέβαινε λίγους αιώνες πριν, ο άνθρωπος ΔΕΝ θα κατάφερνε να επιβιώσει – για πάρα πολλούς λόγους.
Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι όταν χαϊδεύεις και προστατεύεις ένα σκυλάκι είναι σαν να βλέπεις τον Χριστούλη, όμως σίγουρα είναι σαν να έρχεσαι σε επαφή με ό,τι αγνότερο έχει πλάσει η Φύση, μετά τον άνθρωπο. Η θρησκεία μας άλλωστε, ως προς την εκπλήρωση αυτού του αρχετύπου και της συγκεκριμένης φιλοζωικής ανάγκης και ιδέας, έχει φροντίσει να μνημονεύσει τον Άγιο Μόδεστο, τον προστάτη των οικόσιτων ζώων. Σημειωτέων πως εγώ δεν είμαι κυνηγός για να εργαλειοποιώ τα σκυλιά μου. Ούτε για λόγους φύλαξης τα έχω – αυτό είναι παραπροϊόν. Δεν τα έχω λειτουργική ανάγκη δηλαδή, τα έχω μόνο για να τα αγαπάω. Πέραν του πρώτου και βασικού σκύλου μου, έχω υιοθετήσει άλλα 3. Τώρα έγιναν 2.
Εδώ και 1,5 χρόνο τηρώ ακρεοφαγία. Στην αρχή είπα στον εαυτό μου ότι το κάνω για καλύτερη υγεία πρώτα, και μετά για ηθική. Τώρα πλέον διαπιστώνω πως το κάνω για την ηθική, και μετά για την υγεία. Εύχομαι να με έχει για πάντα ο Θεός δυνατό, για να απέχω από το κρέας. Γιατί τα ζωάκια είναι πλάσματα του Θεούλη, και δεν μπορούμε να τα σκοτώνουμε για να τα τρώμε. ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. Γνωρίζω πως αυτή είναι η τροφική αλυσίδα, και έτσι τα έφτιαξε ο Θεός τα πράγματα, γνωρίζω και σέβομαι την παράδοση, και πως σίγουρα γυναίκες, παιδιά και άρρωστοι πρέπει να τρώνε κρέας για την υγεία τους. Αλλά έχω πρόβλημα με τον εαυτό μου να το κάνω, εφόσον πληρώ προϋποθέσεις, και μπορώ να τηρώ ακρεοφαγία. Είμαι φιλόζωος και ζωόφιλος, τηρουμένων πάντοτε ορθών αναλογιών και απαιτούμενων μέτρων κοινής λογικής. Γιατί τα λέω αυτά; Για έναν μέσο, νορμάλ άνθρωπο, ιδιοκτήτη κατοικίδιου, το να φολιάσεις το σκυλί του, είναι πολύ βαρύ και δυσάρεστο και στενάχωρο και ανεπιθύμητο και ειδεχθές, και για έναν πάλι νορμάλ και μέσο άνθρωπο, μη ιδιοκτήτη κατοικιδίου, το να μάθει πως φόλιασαν τον σκύλο άλλου, παραμένει ανεπίτρεπτο στη συνείδηση του. Φανταστείτε λοιπόν για έναν τύπο που συνειδητά απέχει από το κρέας, για λόγους ηθικής, και έχει κάνει ένα μικρό, πολύ μικρό άλμα συνειδήσεως, μια μικρή μετατόπιση παραδείγματος στο ψυχοπνευματικό του πλέγμα αξιών, πόσο πολύ θα τον πονέσει να βρει τον σκύλο του άψυχο, ξύλινο, σαν μικρό τσουβαλάκι από πατάτες, από φόλα.
Αυτό που έγινε εχθές δεν έπρεπε να είχε συμβεί. Σαφέστατα δεν το συγχωρώ και επιφυλάσσομαι. Όμως δεν μπορώ να κατηγορήσω ακόμα κάποιον συγκεκριμένα και δεν πιστεύω πως ΟΛΟΙ οι απέναντι, είναι υπεύθυνοι. Κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς ‘τυφλό’ και α-διάκριτο εκ μέρους μου. Αντιθέτως πιστεύω πως υπάρχουν ‘αντίπαλοι’ που δεν θα τολμούσαν ποτέ να το σκεφτούν αυτό, όχι απλά να το πράξουν ή να το σκηνοθετήσουν. Από την άλλη μαθαίνω για άλλους, που δηλώνουν πως «είχα εκτεθεί πάρα πολύ και έπρεπε να το περιμένω αυτό» ! Έννοια σας παιδιά και όλοι θα φάτε καλά, και αυτοί που το έκαναν, και εσείς που τους στηρίζετε. Θα φάτε πάρα πολύ καλά, και πάντα με τον Νόμο. Το πώς είναι δική μου υπόθεση.
Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω όλον αυτόν τον πόνο και όλην αυτή τη στεναχώρια προς θετικούς σκοπούς. Ούτως ή άλλως η επιτυχία είναι να δουλεύεις με τον πόνο, χρησιμοποιώντας τον ως καύσιμο στον αγώνα σου.
Ένα σκύλο μου σκότωσαν; 10 θα υιοθετήσω. Θα κάνω τον δικό μου φιλοζωικό σύλλογο. Θα την βρω την άκρη μου. Και επειδή ο νους μου είναι υπερ-πολύπλοκος, μέσα από αυτήν την προσπάθεια θα βρω τρόπο να βοηθάω και ανθρώπους. Αναξιοπαθούντες, που αξίζουν μια καλύτερη ζωή. Θα μιμηθώ και εγώ το ΕΡΓΟ του ηγέτη μου, που στήριξε και στηρίζει και θα στηρίζει αναξιοπαθούντες, θύματα της κρίσεως, θα στηρίξω και εγώ αυτήν την οργανωμένη ανθρωπιά, ψυχή τε και σώματι. Μη τρελαθούμε άλλωστε, ο άνθρωπος χρίζει περισσότερης βοήθειας από τους σκύλους, απλά το θέμα με τα σκυλιά είναι ότι δεν προσπαθούν να σε εξαπατήσουν, ενώ πολλοί ντεμέκ αναξιοπαθούντες, σύμφωνα με την εμπειρία μου, δεν έχουν απεριόριστη καθαρότητα καρδίας – κάποιοι βέβαια σίγουρα έχουν, και προς αυτούς θα στραφώ. Εν πάσει περιπτώσει, το έχω ήδη σχηματισμένο στο μυαλό μου το όλο μοντέλο.
Ο άνθρωπος που παρήγγειλε να μου φολιάσουν τον σκύλο, γιατί ούτε στον λόγο με έχει, ούτε στα χέρια με έχει, έκανε στον Ασπρόπυργο ένα μεγάλο καλό, γιατί την λύσσα μου την διοχετεύω προς την οργανωμένη θετικότητα και παραγωγικότητα. Γιατί είμαι καλό παιδί και πιστεύω στον Χριστό.
Αλλά επειδή δεν είμαι μόνο καλό παιδί, αλλά ταυτόχρονα είμαι και μεγάλο κωλόπαιδο, αποφάσισα εχθές να πολεμάω συνέχεια όλους τους κακούς ανθρώπους, και με το μυαλό μου, και με τον λόγο μου και με τα χέρια μου, και δη εντονότερα και πιο οργανωμένα από όσο συνήθιζα. Όταν αναφέρω ‘χέρια’, εννοώ ‘φυσικότητα’ προφανώς, και όχι βία – μιλάω για φυσικότητα ως το αντίθετο της ‘καναπεδικότητας’. Μιλάω για ακτιβισμό. Νόμιμο, οργανωμένο, σε πλήρη συμφωνία και συνεργασία με τις Αρχές. Ακτιβιστής, Activism, active, ενεργός.
Κλείνοντας, ανακαλώ το υλικό που διάβαζα στο πανεπιστήμιο για την πτυχιακή μου, τομέας κοινωνιολογίας, ειδικότητα μαφιοζολογία (Diego Gambetta, Harvard University). Οι Σισιλιάνοι Μαφιόζοι (Cosa Nostra) της παλαιάς εποχής, όταν ήθελαν να προειδοποιήσουν κάποιον που τους είχε ενοχλήσει, του πέταγαν ένα κεφάλι κατσίκας ή ένα ποδαράκι κατσίκας στο πλατύσκαλο της πόρτας του σπιτιού του. Και επειδή οι Mafiosi ήταν violent rural entrepreneurs (βίαιοι επαρχιώτες επιχειρηματίες), και αναφέρονταν πάντα σε επαρχιακά περιβάλλοντα, η κατσίκα συνήθως ήταν ζωικό κεφάλαιο του απειλούμενου, όχι οποιαδήποτε κατσίκα. Παρατηρείτε ομοιότητες; Οι Mafiosi έπίσης και οι μυστικές υπηρεσίες ήταν οι μεγαλύτεροι ‘διδάσκαλοι στα ‘στησίματα’. Αλλά αυτό το έθεσα συνειρμικά, και δεν θα επεκταθώ άλλο.
Και πιστεύετε λοιπόν πως εσείς είστε μαφιόζοι και εγώ μέλος της χορωδίας Τρικάλων; Του Χαμόγελου του Παιδιού; Των Γιατρών χωρίς Σύνορα; Του Καλού Σαμαρείτη; Καθώς όλοι οι άνθρωποι έχουμε γνωριμίες, ήδη κάποιοι με παρακαλάνε να τους δώσω ονόματα υπόπτων. Όμως εγώ ακόμα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος και επίσης, στο δικό μου βιβλίο, το μονοπώλιο της βίας κατέχει η Ελληνική Αστυνομία και ο Νόμος, και ουδείς άλλος. Θα τον βρω αυτόν που το έκανε, και αυτόν που το έστησε. Αν δε τους βρω σήμερα, θα τους βρω αύριο, αν δε τους βρω μεθαύριο θα τους βρω αντιμεθαύριο. Αν δε τους βρω φέτος θα τους βρω του χρόνου. Αλλά θα τους βρω. Και τότε θα τους παραδώσω είτε ο ίδιος στην Αστυνομία είτε θα τους καταδώσω στην Αστυνομία. Ας αρχίζουν να αθροίζουν από τώρα ποινές φυλάκισης και χρηματικά πρόστιμα: ν. 4039/2012 για τη φόλα, και άρθρο 333 του Ποινικού Κώδικα για Απειλή κατά Προσώπου, τουλάχιστον. Αλλά και όσοι υποστηρίζουν ότι καλώς έγινε ό,τι έγινε, και «καλά να πάθω»: ΝΟΜΟΣ 4285/ΦΕΚ Α 191/10.09.2014, Αρθρο 2, Δημόσια επιδοκιμασία εγκλημάτων. Θα χρησιμοποιήσω όλα τα όπλα του συστήματος για να τιμωρήσω τους υπεύθυνους, και μόνο του συστήματος.
Τα τελευταία μου λόγια στους ιθύνοντες, που γνωρίζω ότι με διαβάζουν: θα με βρείτε μπροστά σας. Moυ φολιάσατε τον σκύλο όχι γιατί είστε μόνο άνανδροι και κότες και άρρωστοι, αλλά επειδή στήριξα κάποιον ενεργώς πολιτικά. Θα με βρίσκετε παντού μπροστά σας. Αυτό δεν έπρεπε να το είχατε κάνει, αλλά σας ευχαριστώ που το κάνατε, γιατί με αυτό που κάνατε, θα βοηθήσω το καλό να ανθίσει στον Ασπρόπυργο και τον πόνο και τον φόβο να ανθίσουν μέσα στις καρδιές σας. Πάντοτε, πάντοτε, πάντοτε, με πολιτισμένα και θεμιτά μέσα σαφέστατα. Στο τέλος της ημέρας, θα εύχεστε να μην το είχατε κάνει καθόλου, αλλά δεν θα μπορείτε να ανακαλέσετε το γεγονός, γιατί υπεύθυνος για τον χρόνο είναι ο Θεός, αλλά για τις πράξεις σας εσείς. Ο Θεός θα σας λυπηθεί, εγώ δεν πρόκειται ποτέ να το κάνω. Θα με βρείτε μπροστά σας. Δεν θα σας συγχωρήσω ποτέ, και αφού σας βρω, και σας φέρω ενώπιο του Νόμου, και πάλι δεν θα σας συγχωρήσω.
Θυμηθείτε το όνομα.
SVEN !