Θέλουμε ολόψυχα να ευχαριστήσουμε το κοινό του δρώμενου Περσεφόνη, το κόκκινο χαλί γιατί χωρίς τη ζεστή συμμετοχή του το δρώμενο δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. 40 μ χαλί δεν θα μπορούσε να τριγυρίζει για έναν μήνα στις γειτονιές της Ελευσίνας χωρίς τον εναγκαλισμό του από τους δεκάδες κατοίκους της Ελευσίνας που το αγάπησαν πέρα από κοινωνικές τάξεις, καταγωγή, φύλο, ηλικίες. Τι θα μπορούσαμε άλλωστε να κάνουμε δύο άνθρωποι με ένα κόκκινο χαλί 40 μέτρων;
Η Περσεφόνη, το κόκκινο χαλί, ήταν ένα πολύμορφο εικαστικό δρώμενο που εκτυλίχτηκε κυριολεκτικά και μεταφορικά στην Ελευσίνα, στο πλαίσιο της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2023. Αποχαιρέτησε την πόλη τυπικά στις 28 Ιουνίου καθώς βυθίστηκε στην θάλασσά της από ένα ψαροκάικο, υποδηλώνοντας την επιθυμία της Θεάς να γίνει η θάλασσα ξανά πλούσια σε ζωή αποκαθαρμένη από τη ρύπανση. Τη στιγμή που η Περσεφόνη, το κόκκινο χαλί βυθίζονταν στα νερά μια έντονη συλλογική συγκίνηση αναδύθηκε. Η 11χρονη Θεοδώρα μας το είπε καθαρά : “Και τώρα δηλαδή, τέλος με το κόκκινο χαλί; Εμείς το θέλουμε, έχουμε συνδεθεί μαζί του, πότε θα έρθει πάλι;”.
Όταν ο γερανός ανασήκωσε την Περσεφόνη, το κόκκινο χαλί, στα 40 μέτρα, και την είδα να αιωρείται μέσα στο μπλε του ουρανού, τότε σκέφτηκα πως δεν είναι πια ένα κόκκινο βιομηχανικό πανί. Είδα την ιστορία της, και διέκρινα σε κάθε ραμμένο μπάλωμα τα πρόσωπα των ανθρώπων που τα έραψαν στην συνοικία των Προσφυγικών. Πρόσωπα και υφάσματα αιωρούνταν στα μάτια μου μαρτυρώντας μια μνήμη που αξίζει να υμνηθεί. Το κόκκινο χαλί μετεξελίχθηκε σε “χαρτί”, που πάνω του συγγράφηκαν συγκινήσεις. “Συγγραφείς” όσοι το διάβηκαν, το φόρεσαν, το σήκωσαν. Όλοι όσοι συμμετείχαμε σε τούτο το εγχείρημα, όλοι μαζί γεννήσαμε την πολυδιάστατη θεά μας κάτ’ εικόνα κι ομοίωσή μας, μιας και όλοι μαζί ονομαστήκαμε Περσεφόνη, δείχνοντας μέσα από όλους εμάς τα πολλαπλά πρόσωπά της. Ο Αλέξης, η κυρία Φρόσω, η κυρία Καίτη, η Εύη, ο Άγγελος, η Μαργαρίτα, η Emelie, η Κατερίνα, ο Θεόφιλος, η κυρία Τασούλα, η Βασιλική, ο Θανάσης και τόσοι άλλοι…
Ήταν μία ευκαιρία, να δούμε έστω και για κάποιες στιγμές, τη δυνατότητα ενός δημοκρατικού συμβόλου, που δε διαχωρίζει, αλλά ενώνει και να αναρωτηθούμε πως ο καθένας μας, μπορεί να συμβάλλει σε ένα κοινό έργο και να αποτελεί μέρος ενός κοινωνικού μυστηριακού γλυπτού.Kάτοικοι και καλλιτέχνες λειτουργούν (έργο λαού) και δημιουργούν (έργο δήμου) μαζί ανακαλύπτοντας πως ο καθένας τους είναι Πολύ Σημαντικό Πρόσωπο. Σε όλους εμάς η Περσεφόνη, το κόκκινο χαλί, έχει υποβάλλει μια σιωπηλή υπόσχεση, να βρούμε τρόπους να συντηρήσουμε τον επικαιροποιημένο μύθο της, να τον κάνουμε οδηγό βελτίωσης της ζωής στην γενέτειρα του Αισχύλου. Έτσι, ο αποχαιρετισμός μπορεί να μην είναι οριστικός.
Όταν στην τελετή λήξης, τυλιγμένη στο κόκκινο χαλί κοίταζα τον ουρανό, καθώς με μετέφεραν σηκώνοντάς με στα χέρια άκουσα μια φωνή ανακούφισης, “όχι, χαμογελάει”. Στο τέλος του δρώμενου, έμαθα από την Όλγα τι είχε συμβεί: “Ένας δικός μας, τσιγγάνος, σε είδε εκεί πάνω και άρχισε να κλαίει γιατί νόμιζε πως ήσουν πεθαμένη, μέχρι που κάποιος του είπε “όχι, χαμογελάει””.
Μαζί με όλους εσάς να ευχαριστήσω τους υπεύθυνους του θεσμού ΕΛΕΥΣΙΣ 2023 που μας εμπιστεύθηκαν, τους αγαπημένους συνεργάτες μας Ανδρέα Πολυζωγόπουλο που έδωσε μία μοναδική μυστηριακή ατμόσφαιρα με τη μουσική του, τον Joshua Olsthoorn που απαθανάτισε την Περσεφόνη, το κόκκινο χαλί και θα δημιουργήσει την ταινία της, τον Δημήτρη Παπαδάκη που συνέλεξε τους ήχους με τόση ευλάβεια και βέβαια τον Simon Riedler που μαζί ζούμε τα όνειρά μας.
Σε όλους εσάς,