Εκτός απρόβλεπτου “εισαγόμενου” ατυχήματος έως εδώ ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ που ξέρουμε. Ο ορίζοντας “γράφει” ήδη 2019. Και το ενδιαφέρον (από τώρα) στρέφεται στις 100-200 πρώτες ημέρες της κυβέρνησης των εκλογών. Ένα και μοναδικό ερώτημα σχηματοποιείται στον ίδιο ορίζοντα. Θα καταφέρουν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πείσουν τους δανειστές και την εγχώρια κρατικοδίαιτη επιχειρηματική κοινότητα ότι τους είναι χρήσιμοι μέχρι το 2019;
Και επειδή όλα δείχνουν ότι θα τα καταφέρουν , το μόνο που θα συμβεί, μέχρι το Φθινόπωρο ή το τέλος του 2018, θα είναι πρόωρες εκλογές. Τίποτε άλλο.
Ανάπτυξη ούτε για δείγμα. Ούτε στα χαρτιά. Ανεργία πάνω από 30%. Και οι γνωστοί ανεπάγγελτοι που θα συνεχίζουν να μελετάνε (δήθεν) την ανασυγκρότηση της οικονομίας και της αγοράς!!
Αλλά για ποια ανασυγκρότηση της οικονομίας και ποια ανάπτυξη είναι σε θέση να μιλάνε οι άνθρωποι αυτοί (γνωστοί και από την παρουσία τους σε κρατικοδίαιτα Ιδρύματα και Οργανισμούς) όταν χρειάζονται συζητήσεις μιας ολόκληρης κυβερνητικής θητείας για να συντάξουν μια απόφαση…
Σημειώστε την νέα Επιστημονική Επιτροπή για το νέο οικονομικό μοντέλο της Ελλάδας. Οι ίδιοι θα την ξεχάσουν νωρίτερα από εμάς… Ας το σημειώσουμε. Πλάκα θα έχει…
Κυβερνητικά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν τελειώσει. Ούτε έχουν ιδέα που βαδίζουν. Ούτε ξέρουν τι λένε. Η κατάρρευση είναι ορατή. Θα συνεχισθεί χωρίς σταματημό.
Η διετία 2017-2018 θα είναι μαρτύριο για την Ελλάδα. Θα είναι αξεπέραστο βουνό για την αγορά. Θα μοιάζει κόλαση για τους άνεργους.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι σε θέση να ανακόψουν τίποτε από την κατρακύλα της οικονομίας. Έχουν χάσει την επαφή μαζί της. Με τις πραγματικές παραγωγικές τάξεις. Νομίζουν ότι οι κρατικοδίαιτοι μπορούν να τους τραβήξουν προς τα επάνω…
Δεν έχουν ιδέα και για το ρεζιλίκι τους που σπέρνουν (στον πραγματικό επιχειρηματικό κόσμο) με την ασχετοσύνη τους και την ανικανότητά τους.
Άλλα τους είπαν (συγκεκριμένες βιομηχανικές Οργανώσεις) σε συναντήσεις στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, για ζωτικές ανάγκες τους και προτεραιότητες στην οικονομία. Και άλλα έδειξαν ότι καταλαβαίνουν…
Τους ζήτησαν να ρυθμισθούν αδυναμίες των μικρομεσαίων, να εξασφαλίσουν ρευστότητα τώρα που οι εκτός Ελλάδος προμηθευτές δεν δέχονται Τραπεζικές εγγυήσεις ελληνικών Τραπεζών και οι κυβερνητικοί τούς μιλούσαν για νέα παραγωγικά σχήματα και άλλα μοντέλα της δευτερογενούς παραγωγής…
Τους απέδειξαν (οι επιχειρηματίες) πόσο αντιφατικό είναι το οποιοδήποτε σχέδιο τόνωσης της εξωστρέφειας με επιβάρυνση του ενεργειακού κόστους κατά 40% και εκείνοι τους “τραγουδούσαν” για καινοτομίες που θα χρηματοδοτήσουν από το ΕΣΠΑ με την επιτήρηση του κράτους…
Τίποτε δεν λένε για τις ανάγκες τόνωσης του παραγωγικού ιστού της οικονομίας. Τίποτε για αναθέρμανση του επιχειρηματικού κλίματος ή του κλίματος εμπιστοσύνης προς την οικονομία.
Αλλά λόγια ν’ αγαπιόμαστε… Εξαγγέλλουν ανασυγκρότησης της οικονομίας όταν ακόμη διατηρούνται σοβαρότατα κενά σε πολιτικές όπως οι αδειοδοτήσεις (σέρνονται από το 2005), η εφαρμογή του αναπτυξιακού νόμου, το χωροταξικό, η Πολεοδομία, ή το καθεστώς στη χρήση γης και από τη βιομηχανία και από τη βιοτεχνία.
Σε όλη την περίοδο της αξιολόγησης τίποτε ουσίας δεν παράγεται σε κανένα υπουργείο. Κουβέντες και αερολογίες μόνο για μελέτες. Για σχέδια. Για έρευνες στοιχείων. Για αποτύπωση της κατάστασης…
Κανείς στη μεσαία αλλά και τη μικρή επιχειρηματική αγορά δεν θεωρεί χρήσιμο οποιοδήποτε διάλογο μαζί τους. Γιατί δεν βγάζουν νόημα αυτά που τους λένε. Γιατί δεν έχει συνέχεια ο διάλογος.
Η αγορά πιστεύει ότι στην κυβέρνηση λειτουργούν δύο κέντρα λήψεως αποφάσεων εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους.
Το ένα είναι ο στενός πυρήνας (2-3 προσώπων) στο Μαξίμου, υπό τον πρωθυπουργό, που απλώς “σκαρφίζονται” παραπλανητικές ιδέες για να τραβάνε… τον καιρό με ασάφειες ότι κάτι γίνεται.
Το άλλο είναι τα οικονομικά υπουργεία όπου δεν βγάζεις όχι μόνο νόημα για κατευθύνσεις πολιτικής (έστω και συντήρησης της οικονομίας) αλλά και αν αυτά που σερβίρονται (ως οικονομική πολιτική) έχουν ενιαίο χαρακτήρα ανάμεσα στα υπουργεία ή αν κάθε υπουργός και το επιτελείο του κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι επίσης για να τραβάνε τον χρόνο…
Δεν θα αργήσουμε να καταλάβουμε πως η προσοχή των πάντων στρέφεται πλέον αποκλειστικά στην ανίχνευση των δυνατοτήτων της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις εκλογές του 2018. Στο πως θα συμμαζευτεί η κατάσταση (τους πρώτους μήνες του 2019) για να επιστρέψει η οικονομία στην κανονικότητα. Για το 2017-2018 (και μέχρι τις εκλογές) κανείς δεν περιμένει τίποτε από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Εκτός της στήριξης του τρίτου μνημονίου. Και αυτό για να μην πέσουν πριν την ώρα τους…
[divider style=”solid” top=”20″ bottom=”20″]
Γιώργος Κράλογλου